De zussen Elke en Maaike Neuville op zoek naar artistiek gevaar: 'Wij willen alles, altijd, tegelijk. Nu!'

De zussen Elke en Maaike Neuville op zoek naar artistiek gevaar: 'Wij willen alles, altijd, tegelijk. Nu!'

De zussen Elke en Maaike Neuville lijken wel een tweeling, maar dan op de wereld gezet met drie jaar verschil. Elke en Maaike zweren vanaf nu de veilige paden af. Een gesprek met een gedisciplineerde chaoot en een luie workaholic.
 
Elke en Maaike Neuville: 'Onze grote sterkte is ons compleet gebrek aan voorbedachten rade.
 
Als u naar de herhalingen van Van vlees en bloed kijkt, ziet u haar elke zondag met rode schort in slagerij Vangenechten. Maar de actrice Maaike Neuville is sinds augustus al volop bezig aan de opnames van de nieuwe VTM-serie Clan, waarbij ze samen met haar drie fictieve zussen een moordplan beraamt op hun schoonbroer. Tussendoor vroeg niemand minder dan Peter Greenaway haar voor zijn nieuwste film, Goltzius and the Pelican Company. 'Goed bezig', zeggen wij dan. Een boekhouder zou er misschien anders over denken, want haar spaarcentjes investeerde ze in haar tweede kortfilm. 'Alleen zo heb ik de vrijheid om te doen wat ik wil, zonder dat ik me moet verantwoorden tegenover een productiehuis, subsidiegever of distributeur.'

Maaike Neuville werkt nauw samen aan de film met Susan Tanghe. 'Ik begin nu meer en meer te beseffen dat ik niet de enige ben die iets goeds kan maken. Enerzijds frustrerend en anderzijds een opluchting. Je moet eigenlijk veel minder doen dan je denkt. Spelen is op de juiste plek zijn en je ding doen en voor de rest vertrouwen op de anderen.'

De artistieke zelfstandigheid lonkte ook Elke Neuville. Jarenlang was ze 'de zus van', maar sinds ze samen met Arnout Hauben en Mikhael Cops, twee andere ex-Woestijnvissers, het productiehuis De Chinezen oprichtte, is Elke Neuville een naam die door heel tv-land op de voet wordt gevolgd. Het meest succesvolle productiehuis verlaten om samen met vrienden een eigen tv-bedrijfje uit de grond te stampen en de concurrentie aan te gaan met de groten... Dat heet lef hebben.

Zo'n veilige cocon als Woestijnvis, waarom verlaat je die? Werd de veiligheid beklemmend of was je bang voor de nieuwe richting die Woestijnvis zal uitslaan?

Elke Neuville: 'Weggaan was heel erg tegen mijn natuur in. Woestijnvis was mijn veilige haven waar ik me thuis voelde. Mijn grote speeltuin en dan eindigt dat opeens met een boenk. Ik ben eruit gekatapulteerd en sta nu helemaal alleen. Dat is behoorlijk beangstigend, nu komt het allemaal op mij terecht, enfin op ons drieën.'

Ben je al bekomen van je keuze?

Elke Neuville: 'Die eerste maand was een rouwperiode, ik deed het werk ontzettend graag, de collega's waren vrienden geworden en dan moet je dat achterlaten. Nu pas kom ik weer tot rust en besef ik ineens “hé, ik kan alles doen, alles wat ik maar wil,. Het moet het avontuur zijn dat me heeft gelokt. Strategisch of economisch was de keuze zeker niet. Ik wil niet meer de veilige weg kiezen. Al is de weg die Woestijnvis nu heeft ingeslagen ook niet veilig. Wie weet wat daar zal gebeuren? Ik heb mezelf verrast met mijn keuze.'

Maaike Neuville: 'Ik ben normaal degene die alles na een jaar beu is.'

Elke Neuville: 'Maar uiteindelijk blijf jij toch ook altijd acteren.'

Maaike Neuville: 'Wel op allemaal andere plekken. Ik zou bij een toneelgezelschap kunnen gaan, een veilige theaterfamilie. Onze levens lopen altijd samen. Als Elke een nieuw lief heeft, heb ik er meteen ook een, toen Elke toneel ging doen, kreeg ik ook direct goesting… Dus de laatste maanden vraag ik me af of ik ook niet…'

Elke: 'Een productiehuis moet starten?'

Maaike Neuville: 'De Russen of zo. Neen, iets consistenter kiezen. Vanaf het moment dat ik afgestudeerd ben, heb ik altijd gejobhopt. Ik ben bang om mij in één ding vast te zetten. Elke heeft nu een keuze gemaakt en haar energie gebundeld. Daar kijk ik naar op.'

Elke: Jij was ook meteen enthousiast. De eerste en vurigste fan. Dat heeft me geholpen. Maaike vertrouw ik helemaal, omdat we zo hetzelfde zijn. Zij weet dingen die al in mijn hoofd zitten, maar waarvan ik het bestaan niet afweet.'

Zijn jullie nooit bang om tegen een muur te lopen?

Elke Neuville: 'Maaike heeft iets gezegd dat ik altijd zal onthouden: je kunt heel je leven bang zijn om in de tramsporen terecht te komen met je fiets en keihard te vallen en dan gebeurt dat ineens echt en heb je alleen maar een beetje pijn aan je knie. Wat is het ergste dat me kan overkomen? Dat het programma flopt, dat niemand kijkt, dat de VRT ons prutsers vindt, dat we failliet zijn binnen zes maanden. So what. Als het zo is, dan zien we dan wel weer.'

'Vroeger mochten we alles van onze ouders, elke richting uitgaan. Hoewel papa altijd wou dat we proftennissers zouden worden. “Lopen, meisjes, lopen., Vervloekt heb ik hem op dat tennisveld. Maar we mochten voor de rest doen wat we wilden, als we maar iets kozen dat ons gelukkig maakte. Dat heb ik nog altijd, het gevoel dat ik alles kan doen. Als dit niet lukt, ga ik misschien schrijven of een bistrootje openen. Ik hoef me geen zorgen te maken, er is zoveel dat ik graag doe. Zo rustgevend. Maar ook vermoeiend omdat je altijd nog al die andere keuzes ziet liggen in de verte. Daar hebben we het allebei heel moeilijk mee. Wij willen alles, altijd en tegelijk. En nu!'

Maaike Neuville: 'Zoek uit wat je graag zelf wilt, wij gaan het je niet opleggen, was onze opvoeding. Begin daar maar eens tegen te rebelleren. Je wordt op jezelf teruggeworpen. En uiteindelijk rebelleer je tegen jezelf.'

'Dat gebeurde voor het eerst op Studio Herman Teirlinck. Ik begon mezelf constant te bevragen. Ik heb een periode gehad dat ik het zeer moeilijk had met sociaal contact. Nog maar in iemands ogen kijken, was haast onmogelijk. Ik kon niets meer spontaan doen. Op zo'n toneelschool ben je alleen maar bezig met jezelf, een soort verplicht egocentrisme. Als je speelt, heb je maar jezelf als instrument, je wordt beoordeeld en dat is dan een oordeel over jou, als persoon. Beetje bij beetje ben ik daar uitgekropen. En besef ik nu dat iemand die niet goed speelt, niet per se een slecht persoon is.'

Maaike, je zei eerder dat je tegen je dertigste een keuze zou maken tussen acteren en schrijven. Intussen komen er maar disciplines bij, je hebt een kortfilm geregisseerd en begon te dansen.

Maaike Neuville: 'Ik heb nog twee jaar hé. Ach, ik zal nooit stoppen met twijfelen. Acteren zal de eerste tien jaar het hoofdbestanddeel van mijn leven zijn. Maar ik ben nu ook bezig aan mijn tweede kortfilm. En ik ben ook beginnen zingen. Met een groepje uit Gent, we zijn met acht. Binnen twee weken hebben we ons eerste optreden samen, the Funk Engineers en ik. In de White Cat in Gent.'

Kan je opdrachten weigeren?

Maaike Neuville: 'Ja, en dat begin ik meer en meer te doen. Heel intuïtief. Stel dat ik morgen sterf, wat zou ik dan nog absoluut willen doen, en dan ga ik daarvoor.'

Elke Neuville: 'Als je morgen sterft, dan ga je toch gewoon voor wat het minste werk is.'

Is Elke lui?

Maaike Neuville: 'Zeer lui. Zonder zich schuldig te voelen.'

Elke: 'Ik kan de hele dag in mijn zetel liggen en mij niets aantrekken van de bergen afwas die er nog staan. Maaike is daar jaloers op, met haar christelijke schuldbesef: geen ontspanning voor alle werk is gedaan. Ik kan dat perfect. Ontspanning voor alles, na!'

Maaike Neuville: 'Ik probeer dat ook te installeren in mijn leven. Nu moet ik ontspannen. Vreselijk. Als ik aan het leven ben, ben ik aan het werken en als ik aan het werken ben, ben ik aan het leven. Dat loopt heel de tijd door elkaar en houdt nooit op. Alles heeft voor mij een functie, als ik naar tv kijk, wil ik zien hoe die mensen spelen, kijken of ik dat kan gebruiken in iets dat ik misschien zal schrijven.'

Dat moet wegen op je privé-leven. Wanneer kantelt die passie voor de job om in egoïsme?

Maaike Neuville: 'Als iemand met ons een relatie heeft, dan moet die persoon een gelijklopend leven hebben. Tenminste iemand die dat leven kent, dat begrijpt.'

Elke Neuville: 'Ik vind het niet erg om daar egoïstisch in te zijn. Dat heeft minder met ambitie te maken dan met iets echt goed te willen doen. En daar moet in ons geval veel voor wijken.'

'Ik vind het een heel aangenaam gevoel dat we met niemand rekening moeten houden. Ik maak nooit een keuze in functie van iemand anders. Elke keuze die ik in mijn leven gemaakt heb en zal maken, is egoïstisch.'

Maaike Neuville: 'Ik verwacht dat ook van de mensen rondom mij. Ik heb graag dat mijn vrienden ook op hun eigen benen staan, dat je niet afhankelijk bent van elkaar. De meeste van mijn vrienden hebben mij niet per se nodig. Heel comfortabel. Ieder blijft in zijn eigen waarde en toch zie je elkaar graag.'

Hebben jullie eigenlijk ooit negatieve commentaar gekregen?

Maaike Neuville: 'Slechte recensies zijn natuurlijk hard. Maar ik sta ervoor open om bij te leren. In acteren voor tv ben ik op een punt gekomen dat ik weet wat ik kan. Ik weet hoe ik moet spelen om niet door de mand te vallen. Dan val ik terug op trucjes. Daar wil ik niet meer tevreden mee zijn. Ik wil meer onderzoeken.'

Om jezelf in gevaar te brengen?

Maaike Neuville: 'Ja. Spelen is zo eerlijk mogelijk zijn, dus je stelt je kwetsbaar op. Maar het blijft elke dag een strijd. Je neemt je soms voor: ik ga het zo doen of die blik uitproberen. En telkens moet je jezelf overtuigen: neen, geef je over aan de ander, aan het moment. Angstaanjagend, al je poriën die openstaan, je hart dat openstaat. Je bent zo makkelijk onderuit te halen. Zo wil ik ook in het leven staan. Zonder voorbedachtheid.'

Elke Neuville: 'Dat is onze grote sterkte. Ons compleet gebrek aan voorbedachten rade.'

Zijn jullie vrij van enig cynisme?

Elke: 'Ik vind ons allebei redelijk naïef.'

Maaike Neuville: 'Ik nog naïever dan jij.'

Elke Neuville: 'Ik hou het meest van zachte ironie. Dan kun je blij en optimistisch zijn, maar je kunt er nog een “kantje, insteken. Niet alles moet Vlaanderen Vakantieland zijn. Ik ben vrij van enig cynisme. Ik geloof altijd in de goede bedoelingen van iemand, tot bloedens toe. Ze kunnen me twintig keer op mijn kop slaan en ik zal nog altijd denken dat het per ongeluk was.'

Elke, jullie zouden met z'n vieren De Chinezen oprichten, maar op het laatste moment is Steve Verhaeghe toch teruggekeerd naar Woestijnvis.

Maaike Neuville: 'Misschien toch tijd om een beetje cynisch te worden, Elke.'

Elke: 'Laten we het op ironisch houden.'

Voelde dat aan als verraad?

Elke Neuville: 'Neen. We zijn geherformatteerd en gaan nu zo door. Dat heeft pijn gedaan, maar het heeft geen zin om energie in wrokgevoelens te steken. Ook bij Woestijnvis is het zo gegaan. Wouter Vandenhaute heeft op onze ontslagbrief geschreven: “Veel succes met jullie productiehuis., En dat meende hij echt.'

Jullie vertellen allebei verhalen, Maaike Neuville als actrice, Elke lange tijd bij 'Man bijt hond'. Wat wil je daarmee bereiken? Welk hoger doel hebben jullie voor ogen?

Elke Neuville: 'Zelf blij zijn. Heel egoïstisch. Wil ik aan volksverheffing doen? Neen. Wil ik mensen verbazen? Ja. Maar dat is geen doel op zich. Als je aan een chirurg vraagt wat zijn doel is, zegt hij waarschijnlijk ook dat hij mensen wil beter maken. Maar hij zal toch ook wel echt heel graag…'

Geld verdienen?

Elke: 'Neen, in een lever snijden. Dat kan niet anders dan dat hij daar zelf blij van wordt.'

Waarom koos je voor human interest?

Maaike Neuville: 'Omdat ze geïnteresseerd is in humans.'

In emoties?

Elke Neuville: 'Neen, emoties daar ben ik niet goed in. Ik heb een gebrek aan empathie. Maar ik wil wel weten waarom mensen dingen doen, wat erachter zit. Ik heb een tijd gedacht dat ik psychologie zou studeren. Maar een psycholoog kan dat verhaal niet doorvertellen, want dat mag dan weer niet van de raad der weet ik veel wat. Als je een human-interestprogramma maakt, ben je eigenlijk een psycholoog die niet hoeft te zwijgen.'

Jullie klinken allebei heel optimistisch. Hebben jullie geen talent voor ontreddering of depressie?

Elke: 'Ik laat dat niet toe.'

Maaike Neuville: 'Ik wel. Niet dat ik geniet van tristesse. Maar het gaat sneller over als je het toelaat.'

Elke: 'Ik wil alles alleen oplossen. Ik heb onlangs een kast verhuisd op mijn eentje. Gevolg: kast beschadigd, de deur kapot, een stuk van de auto. En mijn schouder bijna uit de kom. Maar de kast staat toch maar mooi in mijn huisje.'

Euh, hebben we het over emoties?

Elke Neuville: 'Wat zijn dat emoties? Blij, droevig, nog iets? Ik moet dringend eens dat hele pallet leren kennen.' (lacht.)

'Die kast was een metafoor, hoewel het ook is gebeurd. Als het niet absoluut nodig is, praat ik niet over emoties. Ook al raakt er dan al eens een euh kast beschadigd.'